Fe-mail.gr

Ονειροκρίτης

Δημοκρατία ...εικονικής πραγματικότητας!

20 Σεπτεμβρίου 2007 | 11:15 π.μ.

Μου ζήτησαν να εγκαταλείψω την πανάκριβη ξαπλώστρα μου, το όνειρο που κρατούσε ζωντανό όλη την οικογένεια τον δύσκολο χειμώνα που πέρασε και να επιστρέψω στο κλεινόν άστυ, για να συμμετάσχω στη γιορτή της δημοκρατίας.

Κάποιος άλλος..., αποφάσισε ότι είναι λάθος η πολλή χαλάρωση.

Μου ζήτησαν να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα, για το σκάνδαλο των ομολόγων, για τις ευθύνες της εικοσαετίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ, για την επάρκεια της λειτουργίας της κρατικής μηχανής και την αποτελεσματικότητά της στην αντιμετώπιση της ασύμμετρης απειλής, για τις ειλικρινείς προθέσεις των κομμάτων για να οδηγήσουν τη χώρα μπροστά !
Κάποιος άλλος..., αποφάσισε ότι για το καλό της χώρας έπρεπε να γίνουν εκλογές.

Μου ζήτησαν να επιλέξω και να στηρίξω ένα κόμμα εξουσίας, γιατί αποδεδειγμένα οι ηγεσίες αδυνατούν να συνεννοηθούν ως γνήσιοι έλληνες, αφού ζούμε σε μια χώρα που έχει επιλύσει τα βασικά της προβλήματα και δικαιούται ο καθένας πολιτικός σχηματισμός να τραβάει το μοναχικό δρόμο που εξυπηρετεί το μαγαζάκι του.
Κάποιος άλλος..., αποφάσισε ότι στην Ελλάδα, απαγορεύεται η συνεννόηση.

Κι εγώ, μετά απ’ όλα αυτά τα ερεθίσματα, που καλοπροαίρετα αφομοίωνα αναπαυτικά μπροστά από την τηλεοπτική μου οθόνη, συμμετέχοντας σε μια γιορτή που άλλον ψηφίζεις και άλλος τελικά κερδίζει, χωρίς καλά-καλά να έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της σοφίας μου, πήρα μέρος στη διαμόρφωση ενός αποτελέσματος που η εικόνα του θυμίζει εκείνους τους καταπληκτικούς πίνακες του Γιάννη Σπυρόπουλου.

Πίνακες που κάθε φορά που τους βλέπεις πιο προσεκτικά, βρίσκεις νέα πράγματα, νέες εικόνες, διαφορετικές προσεγγίσεις του κεντρικού θέματος.

Νομίζω ότι κατάφερα λοιπόν, να δώσω στη χώρα καλώς ή κακώς, μια κυβέρνηση. Όχι βέβαια κάτι καινούργιο, γιατί δεν βρήκα άλλωστε και στις προτεινόμενες επιλογές κάτι ελκυστικό. Πρόσεξα όμως αυτή η επιλογή μου να κάνει εμφανή την απόφασή μου, ότι δεν θα συνεχίσω να είμαι τόσο ανεκτικός.
Κατάφερα να δώσω μια λύση στο αδιέξοδο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μια νέα τελευταία ευκαιρία για να καταλάβουν, ότι θα πρέπει επιτέλους πολιτικά να με πείσουν ότι κατάλαβαν τα λάθη του παρελθόντος, απέβαλαν την αλαζονεία του κρατικοδίαιτου και ότι πρακτικά έχουν να προτείνουν μια νέα προοπτική.

Κατάφερα να ενισχύσω τα αριστερά καθίσματα του κοινοβουλίου, φορτώνοντάς τους ελπίζω με το άγχος μιας ανόδου, που θα τους πιέσει να ξεφύγουν από παλαιοκομματικές πρακτικές και να οδηγηθούν σε δράσεις και όχι μόνο σε αντιδράσεις.

Κατάφερα βέβαια να γίνω και ευρωπαίος και να ανοίξω την πόρτα του κοινοβουλίου σε μια νέα, αμφιλεγόμενη τάση, που μέχρι τώρα δεν είχε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και μένει να επιβεβαιωθεί αν ο αιρετικός τους λόγος, είχε ουσία ή ήταν απλά περιτύλιγμα ιδεών, μιας νοοτροπίας άλλων μακρινών και μαύρων εποχών.

Αν τώρα με ρωτήσετε, πόσο ικανοποιημένος είμαι με το αποτέλεσμα των επιλογών μου, δεν είμαι έτοιμος ακόμα να σας δώσω μια σαφή απάντηση. Κάθε μέρα το τοπίο γίνεται και πιο θολό.
Είχα την εντύπωση, ότι άλλο κόμμα κέρδισε τις εκλογές, αλλά με έκπληξη διαπιστώνω ότι τα σοφά... ΜΜΕ, ασχολούνται με το μεγάλο χαμένο, το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Μήπως ζω μια εικονική πραγματικότητα ;

Μήπως διάλεξα για πρωθυπουργό τον Ευάγγελο Βενιζέλο και δεν το κατάλαβα ;
Μήπως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ο Γιώργος Παπανδρέου ;
Κι εκείνος ο Καραμανλής που είδα να πηγαίνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε ποιο κομμάτι του παζλ που μας ταΐζουν τα τηλεοπτικά δελτία συμμετέχει ;
Μόλις καταφέρω να καταλάβω σε τι χώρα αποφάσισαν... να ζήσω, θα σας πω.

Προσθήκη Σχόλιου

Δημοκρατία ...εικονικής πραγματικότητας!

Παρακαλούμε συμπληρώστε τα πεδία που σημειώνονται με *

Return to category

Σχόλια

Παρακαλούμε τα σχόλια σας να είναι κόσμια και να μην περιέχουν υβριστικό περιεχόμενο.

Έγραψε ο/η Ρένα / 21 Σεπτεμβρίου 2007 στις 4:40 μ.μ.

Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο. Νομίζω όμως, ότι δεν έχει νόημα να γκρινιάζουμε συνέχεια. Ας αποφασίσουμε να ξεβολευτούμε από την προνομιακή θέση της αμφισβήτησης κι ας ασχοληθούμε πιο ενεργά με τα καθημερινά θέματα. Έχουμε κι εμείς ευθύνες, που αφήνουμε χώρους στους άλλους για να αποφασίζουν για μας