Και το πιστεύω τους ήταν ότι πρέπει ο αντίπαλος να τους κερδίσει και όχι να χάσουν αυτοί. Τόσο αυτοί που ήταν η αρχική επιλογή του Γιαννάκη, όσο και οι άλλοι παίκτες που έρχονταν από τον πάγκο, σε κάθε παιχνίδι. Βάλθηκαν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει γιʼ αυτούς ο όρος «διακριθείς». Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η νίκη και αυτό ξέρουν πολύ καλά να το κερδίζουν.

Βλέποντας αυτά τα παιδιά, για μας που δεν ιδρώνουμε μέσα στο παρκέ, μένει ένα πικρό συναίσθημα. Γιατί αυτό που καταφέρνουν αυτοί δεν μπορούμε να το καταφέρουμε σαν χώρα; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι με τόσο μεράκι μόνο στο χώρο αυτού του αθλήματος ; Γιατί υπάρχει τέτοιος προγραμματισμός μόνο εκεί; Γιατί η αλληλεγγύη αυτής της ομάδας δεν υπάρχει μέσα στη Βουλή; Γιατί όταν τελειώσει αυτό το πανηγύρι θα πρέπει να επιστρέψουμε στην «συμφορά» της καθημερινότητας, με τις πολιτικές μικρότητες, την ανοργανωσιά, το ψέμα, την έλλειψη στόχων και οράματος; Και έτσι εμείς θα μείνουμε να πανηγυρίζουμε και οι «άλλοι» να οργανώνουν τον επόμενο γύρο, Της μιζέριας και της σκοπιμότητας...