Fe-mail.gr

Ονειροκρίτης

Η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν και ο Διεθνής Νόμος

8 Ιανουαρίου 2007 | 04:46 μ.μ.

ΗΤΑΝ σαν μια σκηνή από ταινία γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε με τον Σαντάμ Χουσεΐν (ή όποιος κι αν ήταν αυτός) να προχωρά προς το ικρίωμα και να του βάζουν τη θηλιά γύρο στο λαιμό του, θύμα απόφασης «δικαστηρίου» μιας χώρας που υπέστη εισβολή και διαθέτει κυβέρνηση αρεστή στους νικητές.

Ο απαγχονισμός αυτού που μας είπαν ότι ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν, έβαλε τέρμα στη ζωή του ανθρώπου που «κυβέρνησε κτηνωδώς το Ιράκ επί 3 δεκαετίες και τον απέσυρε η υπό τις ΗΠΑ εισβολή του 2003» (Washington Post).

Καταδικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που δεν αποδείχτηκαν με τον τρόπο που είχαν περιγραφεί (πέραν της εξόντωσης αυτών που προσπάθησαν κατά καιρούς να τον δολοφονήσουν), αφού δεν βρέθηκαν ποτέ οι «μαζικοί τάφοι των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων» που διαβάζαμε στα ΜΜΕ.

Ντόναλντ Ράμσφελντ

Ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν σκότωσε τους 500.000 Ιρακινούς που πέθαναν από τις συνέπειες του εμπάργκο (οι περισσότεροι απʼ αυτούς παιδιά), ούτε τους 655.000 που υπολογίζεται ότι πέθαναν μετά την αμερικανική εισβολή.
Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ που έσπευδε κάποτε στο Ιράκ για να σφίξει το χέρι του Σαντάμ και να του πουλήσει τα αμερικανικά όπλα, που σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Ιρανούς στον πόλεμο, ξεκουράζεται στο εξοχικό του στο Μέριλαντ (κοντά στο εξοχικό του Τσένυ) και οι Ισραηλινοί που πουλούσαν όπλα στους Ιρανούς πανηγυρίζουν.
Πριν από τον απαγχονισμό οι τηλεθεατές είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν τις αναλύσεις των καλοχτενισμένων παρουσιαστών για το πώς «σπάζει ο λαιμός την ώρα που το βάρος του σώματος περνά την καταπακτή» και για το «πόσα ακριβώς λεπτά χρειάζονται για να πεθάνει ο κρεμασμένος».

Ο Σαντάμ Χουσεΐν εκτελέστηκε την τελευταία μέρα της χρονιάς και τον ίδιο μήνα που πέθανε με τιμή και με δόξα ο Αουγκούστο Πινοσέτ, υπεύθυνος για την «εξαφάνιση» τουλάχιστον 3.200 ανθρώπων, για τον βασανισμό δεκάδων χιλιάδων και για την εγκατάσταση μιας αμερικανοκίνητης δικτατορίας με την εξόντωση του δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου της Χιλής Σαλβαντόρ Αλιέντε.

Αουγκούστο Πινοσέτ

Φυσικά, άλλο Σαντάμ και άλλο Πινοσέτ, αφού αξιοσέβαστοι αναλυτές (όπως ο Γκόλνμπεργκ) ανακάλυψαν τελικά ότι ο Πινοσέτ ήταν «ένας άνθρωπος καλών προθέσεων που δημιούργησε μια κοινωνική τάξη και εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις ελεύθερης αγοράς που βοήθησαν τη Χιλή να βγει από τη φτώχεια».

Αδιάφορο αν το ποσοστό φτώχειας του λαού της Χιλής από το 20% το 1970 εκτινάχτηκε στο 40% το 1985 και από το γεγονός ότι σήμερα μετά από 13 χρόνια ρυθμών ανάπτυξης 6-7%, το 30% του λαού (περίπου 4 εκατ. άνθρωποι) ζουν σε απόλυτη φτώχεια.
Ο Αουγκούστο Πινοσέτ είχε συλληφθεί στο Λονδίνο μετά από αίτημα των Ισπανικών Αρχών και είχε ζητηθεί η έκδοσή του για να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και βασανιστήρια.
Αφέθηκε να επιστρέψει στη Χιλή «λόγω κακής υγείας», όπου και απόλαυσε με πολυτέλεια και ασφάλεια τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του.

Οι Ράμσφελντ (υπουργός Άμυνας ΗΠΑ), Γκονζάλες και Γκαμπόνε (υπουργός και υφυπουργός Δικαιοσύνης ΗΠΑ), Τζον Γιου (που συνηγορούσε στα βασανιστήρια παιδιών), Τένετ (CIA), Άντινγκτον (Προσωπάρχης του Τσένυ) και άλλα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη ΗΠΑ αντιμετωπίζουν διώξεις στη Γερμανία για εγκλήματα εναντίων των λαών του Ιράκ και του Αφγανιστάν, όπως και για το ρόλο τους στα βασανιστήρια στις φυλακές Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ (γιʼ αυτό και ψηφίστηκε η Military Commissions Act 2006 ώστε να αποφύγουν δίωξη και φυλακή).

Ο Σαντάμ Χουσείν δεν εκτελέστηκε με απόδοση Δικαιοσύνης από το διορισμένο δικαστήριο των μαριονετών της Βαγδάτης, άλλωστε οι Αμερικανοί δεν δίνουν πεντάρα για τη Δικαιοσύνη στο Ιράκ, αλλά η εκτέλεσή του είναι ένα «μάθημα» σε όσους αντιστέκονται στα συνδυασμένα συμφέροντα του διεθνούς εγκληματικού τραπεζικού καρτέλ, στους ασυνείδητους νέο-συντηρητικούς που εμπνέονται από τις αρχές του Λικούντ και στους εργολάβους των εξοπλιστικών βιομηχανιών και των Μυστικών υπηρεσιών, το «τέρας» για το οποίο μας είχε προειδοποιήσει ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, αποχωρώντας από τον Λ. Οίκο στις 17 Ιανουαρίου 1961.

Ο Σαντάμ Χουσεΐν κατευθύνθηκε προς το ικρίωμα με γενναιότητα και τίποτε δεν έδειξε ότι λιποψύχησε στις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
«Ο Θεός είναι μεγάλος, το Έθνος θα νικήσει, η Παλαιστίνη είναι Αραβική», ήταν τα λόγια που είπε την ώρα που του περνούσαν τη θηλιά στο λαιμό.

Όταν οι δήμιοι άρχισαν να τον προκαλούν και να του φέρονται με τρόπο που δεν ταιριάζει σε κάποιον που πρόκειται να πεθάνει σε λίγες στιγμές (όποιος κι αν είναι, ότι κι αν έκανε), ο Σαντάμ Χουσεΐν τους απάντησε με αγέρωχο τρόπο ανακαλώντας τους στην Αραβική λεβεντιά.
Σχεδόν αμέσως, η καταπακτή άνοιξε και το άψυχο σώμα του ανθρώπου που ήταν γνωστός ως Σαντάμ Χουσεΐν Αμπντ αλ-Ματζίντ αλ-Τικρίτι κρεμόταν στο κενό.

«…ο Σαντάμ είχε την τύχη που του άξιζε, σκότωσε πολλούς ανθρώπους, είχε μια δίκαιη δίκη και έπρεπε να εκτελεστεί…», δήλωσε ο 25χρονος Αμερικανός λοχίας Έλστον Μιραμόντε από το Μοντιτσέλο της Ν. Υόρκης.
«…στην αρχή μας είπαν για όπλα μαζικής καταστροφής, όταν αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχαν μας ζήτησαν να βρούμε τον Σαντάμ, όταν τον βρήκαμε μας είπαν να τον οδηγήσουμε σε δίκη, τώρα ποια ιστορία θα μας πουν για να μας κρατήσουν κι άλλο εδώ…», είπε ο 25χρονος λοχίας Τόμας Σεκ από τη Φιλαδέλφεια που βρίσκεται στο Ιράκ για δεύτερη φορά.
Οι νέο-συντηρητικοί που ελέγχουν ακόμη απόλυτα τις εξελίξεις στο Ιράκ έχουν δανειστεί πολλά από τις Σταλινικές μεθόδους του προηγούμενου αιώνα και η εκτέλεση του Σαντάμ δεν ήταν εξαίρεση.
Ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του Λ. Οίκου Σκοτ Στάντζελ είπε ότι η εκτέλεση ήταν θέμα του Ιρακινού λαού και ότι οι Αμερικανοί ήταν μόνον παρατηρητές της διαδικασίας.

«Είναι μια ανεξάρτητη Κυβέρνηση που παίρνει μόνη τις αποφάσεις της εφαρμόζοντας τη Δικαιοσύνη», δήλωσε ο κ. Στάντζελ.
Ο Σαντάμ Χουσείν, βέβαια, παραδόθηκε στην «Ιρακινή Κυβέρνηση» από τις Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις λίγες μόνον ώρες πριν από την αγχόνη και η εκτέλεση έγινε, κατά τα άλλα, χωρίς Αμερικανική παρουσία.

Ίμρε Νάγκυ

Στις 16 Ιουνίου 1958 οι Σοβιετικοί και η δική τους Ουγγρική Κυβέρνηση του Γιάνος Κάνταρ ανακοίνωσαν από κοινού τις εκτελέσεις του πρώην Πρωθυπουργού της Ουγγαρίας Ίμρε Νάγκυ και τριών κυβερνητικών αξιωματούχων (Παλ Μάλετερ, Μίκλος Γκίμες, Γιόζεφ Σίλαγκυ).
Εκτελέστηκαν σε μυστική τοποθεσία, μετά τη σύλληψή τους έξω από τη Γιουγκοσλαβική Πρεσβεία στη Βουδαπέστη και τη μεταφορά τους στη Ρουμανία όπου και «δικάστηκαν» υπό την επιτήρηση της KGB.

Ο Ίμρε Νάγκυ θάφτηκε σε μυστικό τάφο και πολλά χρόνια μετά έγινε η εκταφή και η εκ νέου ταφή του με πλήρεις τιμές, το 1989.
Η Δίκες της Νυρεμβέργης εδραίωσαν μια νέα εποχή Διεθνούς Νόμου με την εγκατάσταση ενός διεθνούς δικαστηρίου για τους εγκληματίες πολέμου.
Ο Ρόμπερτ Τζάκσον, επικεφαλής εισαγγελέας των Συμμαχικών Δυνάμεων, δήλωσε πολλές φορές στη διάρκεια του 1945 ότι «οι ΗΠΑ δεσμεύονται στο μέλλον από τους κανόνες που εφαρμόστηκαν για τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου στη Νυρεμβέργη».

Πενήντα επτά χρόνια αργότερα, την 1η Ιουλίου 2002, ιδρύθηκε το Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων στη Χάγη χωρίς τη συμμετοχή των Αμερικανών υπό την Προεδρία Μπους.
Η Διοίκηση Μπους απείλησε με χρήση στρατιωτικής βίας, την ενδεχόμενη παραπομπή Αμερικανού στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τη συνθήκη για την ίδρυση του Διεθνούς Δικαστηρίου έχουν υπογράψει 104 χώρες (ανάμεσά τους και η Ελλάδα).

Η Ιρακινή Μεταβατική Εθνική Κυβέρνηση ετοιμαζόταν να υπογράψει τη Συνθήκη, όμως, υπαναχώρησε ύστερα από πίεση των ΗΠΑ. Σε διαδικασία υπογραφής βρίσκονται οι χώρες Χιλή, Τσεχία, Γουατεμάλα, Ιαπωνία, Νεπάλ, Φιλιππίνες, Ταιλάνδη, Τουρκία, Ουκρανία και Υεμένη. Το Ισραήλ είχε υπογράψει αλλά απέσυρε την υπογραφή, μετά την άρνηση της Διοίκησης Μπους να αναγνωρίσει το Δικαστήριο.

30/12/2006 Εκτελέστηκε με απαγχονισμό ο Σαντάμ Χουσείν

Return to category

Αρχή σελίδας Εκτύπωση Αποστολή