Fe-mail.gr

Ονειροκρίτης

Σχέση με μικρότερο

6 Φεβρουαρίου 2007 | 09:23 μ.μ.

...από τη " Lili"

«Έχεις σχέση με μικρότερο;
Δηλαδή πόσο μικρότερο;»
Τις κοιτάω. Η μια είναι 22, η άλλη στην ηλικία μου και η άλλη γύρω στα 50.
Δεν περιμένω κατανόηση.
Ας πάει το παλιάμπελο, ανοίγω το στόμα μου.
«21»
Της 22χρονης φαίνονται οι σκέψεις στο πρόσωπο της.
Φόβος, λίγη περιφρόνηση, λίγη ειρωνεία.
«Τι δουλειά έχεις εσύ με τους δικούς μας άντρες» ένα πράγμα.
Η 50αρα απο την άλλη σκέφτεται τον γιο της. Τρέμει. Φοβαται και κείνη, για το πώς μπορούν να μπλέξουν τα βλαστάρια τους με κάποια στην ηλικία μου και να «κολλήσουν.»
Η 36αρα με κοιτά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Εκείνη καταλαβαίνει.
«Περνάς καλά ε? Μπράβο, ζησ’ το όσο κρατήσει.»
Ή μπορεί και όχι τελικά…να μην καταλαβαίνει.

«Δεν με κρατά το σεξ βρε συ»
Με κοιτάνε και οι τρεις τώρα.
«Οκ, το σεξ είναι θεσπέσιο, συνεχόμενο και όπως ακριβώς το θυμόμουν, αλλά δεν είναι αυτή η κινητήρια δύναμη.»
«Δηλαδή, εσείς τώρα έχετε δεσμό;» ρωτάει η μικρή με μια ελαφριά ειρωνεία.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Ούτε γω δεν πιστεύω ότι θα το πω αυτό.
«Ναι.»

Όταν ήμουν 11 χρονών είχε έρθει στην Ρόδο μια φίλη της μητέρας μου με τον νέο εραστή της. Εκείνη είχε πατήσει προ πολλού τα 40 και εκείνος ήταν μόλις 18. Και κολλητός του γιου της. Σκάνδαλο.
Άκουγα τους γονείς μου να μιλάνε αλλά δεν ήταν οι λέξεις…ήταν τι υπήρχε πίσω από τις λέξεις. Δεν ήταν αποδεκτό.
Οι ίδιοι γονείς βέβαια θεωρούσαν απόλυτα φυσιολογικό εγώ να τα φτιάξω στα 20 μου με 40ρη και να τον παντρευτώ κιόλας αφού θα είχε μια οικονομική επιφάνεια.
Στα 23 μου τα « έφτιαξα» με έναν 20 χρονών και τα 2 χρόνια που συζούσαμε, η διαφορά ηλικίας μου κάθονταν στο λαιμό.
Έκανα προόδους από τότε, δεν μπορώ να πω

«Καλά, βρε Λίλι μου, τι θα πεις με έναν 20ρη;» με ρώτησε η 36χρονη.
«Με έναν συνομήλικο λέμε περισσότερα;» την ρώτησα και την κοίταξα στα μάτια.
Δεν ζούμε και σε μια κοινωνία όπου ο διάλογος είναι κάτι που κατέχουν όλοι, ούτε η καλλιέργεια.
«Μα δεν έχετε κοινά ενδιαφέροντα»
«Να σου θυμίσω ότι εγώ ειδικά δεν έχω κοινά ενδιαφέροντα με κανέναν; Θυμήσου πως μεγάλωσα, πως ζω…»
Με κοιτούσε σκεφτική.
Η μεγάλη της παρέας πετάχτηκε.
«Να το προσεχείς το μικρό, είναι ευαίσθητα σ’ αυτήν την ηλικία.»
«Εγώ πρέπει να προσέχω.»
Η μικρή της παρέας με ρώτησε γιατι.
«Για να μην χάσω την αξιοπρέπεια μου»

Είτε είσαι 35 είτε 20, αν είσαι ρομαντική στον έρωτα, δεν αλλάζεις.
Εμένα με τράβηξε και με κέρδισε το ότι μου πιάνει το χέρι στον δρόμο, ότι με αγκαλιάσει συνέχεια-μα συνέχεια. Ότι με κοιτάει και το πρόσωπο του φωτίζεται.
Τέτοιες βλακιούλες, τόσο πολύτιμες πια.
Τόσο πολύτιμες, που εθίστηκα. Ξεχνάω την ηλικία μου όταν είμαι στην αγκαλιά του.
Η μάλλον, ξεχνάω την δική του.

Το μόνο πρόβλημα, και αυτό ακόμα με ενοχλεί, είναι τα βλέμματα των τρίτων όταν βγαίνουμε. Η διαφορά φαίνεται, εγώ μπορώ να περάσω και για 25 άχρονη, αλλά κι’ αυτός, μπορεί άνετα να περάσει για 16χρονος, οπότε εκεί λίγο κλονίζομαι.
Όπως κλονίζομαι όταν σκέφτομαι πόσο εκτεθειμένη είμαι εγώ, σ’ αυτήν την περίπτωση.
Εμένα χαρακτηρίζουν, εγώ ρισκάρω πολλά.
Για κεινον…”μαγκιά” του. Όπως λένε οι φίλοι του.
«Άξιος»
Εγώ αντιμετωπίζω τον κάθε ανεγκέφαλο που με στριμώχνει στην έξοδο της τουαλέτας με την πεποίθηση ότι αφού «πηδιέμαι» με το μικρό, το σεξ είναι στο μυαλό μου, άρα δεν μου αξίζει ο στοιχειώδης σεβασμός που δείχνεις σε μια άγνωστη.
Πιθανόν μια γυναίκα που της αρέσει το σεξ είναι μια γυναίκα που θέλει σεξ με οτιδήποτε κυκλοφορεί, στο μυαλό του μέσου άντρα.
«Τι θέλει μια γυναίκα σαν εσένα με το μικρό ; »
«Λίγη ευγένεια που εσύ δεν κατέχεις, τραβά από μπροστά μου»
Εγώ αντιμετωπίζω ανακρίσεις 3ου βαθμού και βλέμματα του στυλ
«Δε πας καλά».
Εννοείται ότι δεν πάω καλά.
Είμαι μια νέα εμφανίσιμη γυναίκα στην Ελλάδα.
Στην χώρα που μετά τα 30 σε αντιμετωπίζει σαν χαλασμένο προϊόν.
Σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι άντρες δεν σε αντιμετωπίζουν με φιλικές διαθέσεις.
Και με φιλικές δεν εννοώ να συζητάτε τα γυναικολογικά σου, αλλά να σε βλέπει σαν ανθρώπινο ον.
Όχι τρόπαιο, όχι αξεσουάρ, όχι υποκατάστατο.
Άνθρωπος, ίσος, με δικαίωμα στις ατέλειες, με δικαίωμα στο παρελθόν, με δικαίωμα να μην ζει σε εμπόλεμη ζώνη.
Εγώ ζω σε όλη του την έκταση την πίεση από τον κοινωνικό περίγυρο, τους χαρακτηρισμούς, τα βλέμματα.
Αν το έπαιζα άνετη και έδειχνα ότι απλά «πηδιέμαι» θα ήταν αποδεκτό. Άμα δεν εμπλέκεται η καρδιά σου και η ψυχή σου, όλα καλά.
Γίνεσαι ισάξια με τον άντρα.
Γίνεσαι άντρας.

Λυπάμαι. Είμαι γυναίκα και βιώνω αυτήν την σχέση σαν γυναίκα.

«Mα με τον μεγαλύτερο, θα πάτε έξω, θα σου πληρώσει τον λογαριασμό, θα πάτε ταξίδια, ξέρετε την ίδια μουσική, έχετε τις ίδιες εμπειρίες, δεν είναι κάποιος που μεγάλωσε με τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ο μεγάλος σου δίνει μια αίσθηση προστασίας, σε καταλαβαίνει καλύτερα, ξέρει πότε πρέπει να ανοίξει το ρημάδι το στόμα του και δεν κάνει χοντράδες.»
«Δεν έχω αντίρρηση. Μου λείπουν όλα αυτά.»
«Ε τότε;»
«Ο μεγάλος όμως θα πει και αυτός κοτσάνες, δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά τον χαρακτήρα. Ο μεγάλος ερωτεύεται δύσκολα, τα χει ζήσει, τα έχει περάσει, κουβαλάει μέσα του πολλά, με τον μικρό αφήνεις πίσω και το δικό σου παρελθόν και ξαναγεννιέσαι. Δεν σε ρωτάει τι έχεις κάνει, αν ο πρώην σου είναι περίεργος, αν έχεις παιδί, είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα φύγεις μαζί του στο ηλιοβασίλεμα, ότι δεν θες να τον τυλίξεις, όποτε αφήνεται.»
«Μου μιλάς για έρωτα όμως τώρα, όχι σεξ»
«Φυσικά»

Σιγή.

«Όπως δεν θα ήθελα ο μικρός να με χρησιμοποιήσει για σεξ και εμπειρία και μόνο, έτσι και γω δεν θα ήθελα να τον χρησιμοποιήσω για τις αντοχές του, και μόνο»

Σιγή – και πάλι.

Χαμογελούσα.
Δεν μπορούσαν να καταλάβουν.
Είχαν χάσει προ πολλού την ικανότητα να ερωτεύονται, να αφήνονται, να δένονται.
Η δεν την είχαν ποτέ…μεγαλωμένες σε έναν κόσμο που απαιτεί ρεαλισμό, σκληρότητα και κυνικότητα.
Όμως εγώ δεν ήμουν έτσι.
Και ίσως γι’ αυτό και να μπορώ να είμαι με 20χρονο, και ίσως γι’ αυτό το 20χρονο να θέλει να είναι μαζί μου.
Γιατι μαζί ανακαλύπτουμε λίγο από αυτό που βλέπουμε στις ταινίες.
Το συναίσθημα.
Το καρδιοχτύπι
Μαζί κοιτάμε ο ένας τα μάτια του άλλου και χανόμαστε σε ένα κομματάκι του κόσμου, όπου μπορούμε να είμαστε γυμνοί από άμυνες, γυμνοί από ρόλους, 2 άνθρωποι με φουσκωμένες καρδιές και ανάγκη για στοργή.
Και που ήταν αρκετά τυχεροί να βρουν ο ένας τον άλλον, έστω και με διαφορά 15 χρόνων.
Ναι, δεν θα κρατήσει. ( Ποια σχέση κρατάει αλήθεια ; )

Αλλά όσο κρατήσει, έχεις μια δεύτερη ευκαιρία στα νιάτα μου που φεύγουν –ας είμεθα ρεαλίστριες-, στην αθωότητα και στη χαζομάρα της ανεμελιάς, που δίνει δύναμη τις επόμενες μέρες να είσαι ώριμη, κυνική, λειτουργική…ενήλικας με λίγα λόγια.
Κι ας «χάσω» το μελλοντικό σύζυγο αυτά τα λίγα χρόνια που ακόμα «μετράω.»

Φεύγοντας η 36 άχρονη με κοίταζε με ένα περίεργο βλέμμα.
«Είσαι παντρεμένη» της θύμισα γελώντας.
«Ναι, είμαι» είπε μελαγχολικά.
Το μυαλό της ταξίδευε τότε που και κείνη με τον άντρα της, χέρι με χέρι, περπατούσαν, τότε που μιλούσαν ο ένας στον άλλον και κοιτάζονταν στα μάτια… Τότε που φαντάζονταν ότι το συναίσθημα αυτό θα κρατήσει για πάντα.
Τότε που οι άντρες, δεν φοβόντουσαν.
Τότε που δεν λυγίζανε κάτω από το βάρος των ευθυνών.
Τότε που ένιωθες ότι μπορείς να μετακινήσεις βουνά.

Ακόμα κι αν δεν μπορούσες, πραγματικά.

Προσθήκη Σχόλιου

Σχέση με μικρότερο

Παρακαλούμε συμπληρώστε τα πεδία που σημειώνονται με *

Return to category

Σχόλια

Παρακαλούμε τα σχόλια σας να είναι κόσμια και να μην περιέχουν υβριστικό περιεχόμενο.

Έγραψε ο/η DSR / 7 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:49 μ.μ.

as long as the "couple" has a good time, why everybody isn't just happy for them????? maybe because some women are not free enough to let themselves do the same??? (I'm a happy married 44yrs old woman (my husband is 46yrs old), who at some point in time, had various (not just one) relationships with younger men and I had the time of my life. PLEASE BE HAPPY WITH THE OTHERS' HAPPINESS!!!!!!!!!! ...and if you're not do not ruin the great moments other women might be having!!!!!!!!

Έγραψε ο/η vasiliki / 7 Φεβρουαρίου 2007 στις 3:12 μ.μ.

ειμαι 34 και οι περισσοτερες σχεσεις μου ηταν παντα με ανδρες απο 1 εως 3 χρονια μικροτεροι, για μενα μια χαρα για τον περιγυρο μου ημουν χαριτολογωντας παντα η τεκνατζου και ας ημουν εγω 21 και αυτος 20!τωρα που ψαχνω καποιον συνομιληκο ή λιγο μεγαλυτερο αυτοι με αντιμετωπιζουν σαν μη φυσιολογικη απο την στιγμη που ειμαι 34 ελευθερη και χωρις παιδια, και επειδη φαινομαι και μικροτερη και εξακολουθουν να μου την πεφτουν απο 23 εως 27 και τους απορριπτω αυτοι με αντιμετωπιζουν ως ξενερωτη! τι να πω πια με τους αντρες! εχω μεινει αφωνη ! για τους 20+ ξενερωτη για τους 30+ ανωμαλη! ελεος

Έγραψε ο/η Rexacos / 7 Φεβρουαρίου 2007 στις 6:00 μ.μ.

Ειναι σαφες οτι οτι κανουμε στην νεαρα μας ηλικια μας ακολουθει και μετα... Αρα κανεις δεν σου φταιει γλυκεια μου για την ταμπελλα που σου εχουν βαλει οι γνωστοι σου...ως τεκνατζου η ως ανωριμη... Οσο για την αγγλιζουσα παντρεμενη τι να πω!!!! Ο αντρας της γνωριζει της αταξιες της με τα τεκνα???

Έγραψε ο/η lili / 8 Φεβρουαρίου 2007 στις 5:33 π.μ.

Να διευκολυνω; Mister deerhead po box 12345 Keraton lane California :P

Έγραψε ο/η Havefun / 8 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:02 μ.μ.

Μπορεί ο έρωτας να μην κοιτάει χρόνια ... αλλά το ίδιο κάνει και η "βλακεία".

Έγραψε ο/η angelo / 14 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:44 μ.μ.

Καλημέρα σε όλες!!! Είμαι 32 χρόνων (δεν φαίνομαι πάνω από 27) και ο άγγελος μου είναι μόλις 21. Όταν το έμαθα η πρώτη μου αντίδραση ήταν να του πώ να χωρίσουμε ..και όμως εκείνος μετά από 6 μηνες, ακόμα προσπαθεί.. να μου δείχνει ενδιαφέρον, τρυφερότητα, να με διεκδικεί και να λάμπει από χαρά κάθε φορά που με βλέπει...αυτό είχει να το κάνει κάποιος για μένα 3 ολόκληρα χρόνια. Θεωρητικά πρέπει να ψάχνω για κάποιον μεγαλύτερο και με "προοπτικές" ανάμεσα σε άντρες που δεν νιώθουν, που δεν ενδιαφέρονται και δεν ερωτεύονται...ίσως αυτό είναι η απάντηση στο "τι κάνεις εσύ μαζί του"...

Έγραψε ο/η ΕΥΓΕΝΙΑ / 15 Φεβρουαρίου 2007 στις 3:03 μ.μ.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ! ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΕΣΗ ΝΑ ΠΑΡΩ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ. ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ (29 ΕΤΩΝ),ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ. ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΤΕΥΑ (ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ) ΟΤΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ''ΠΡΕΠΕΙ'' ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΕΡΟΣ,ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΞΗΣ ΑΠΛΟ ΛΟΓΟ. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ,ΣΤΗΡΙΓΜΑ,ΓΝΩΣΗ. ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ''ΔΥΣΚΟΛΟΙ'' ,ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΡΩΤΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ; ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΡΙΜΟΙ ,'ΑΝΑΛΑΦΡΟΙ'ΚΑΙ ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΝ ΠΟΛΛΑ.ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙ ΖΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΜΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ. ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙΣ ΤΟΤΕ ΤΟ ΑΡΠΑΖΕΙΣ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ' ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΕΙΣ' Η ΙΔΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ,ΣΥΧΝΑ, ΑΣΧΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ, ΤΟΥ ΕΚΑΣΤΟΤΕ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΑΣ.