Το πόδι αποχωρίζεται το γκάζι και με δύναμη πατάει το φρένο. Σε απίστευτα μικρό χρόνο το αυτοκίνητο υπακούει στην απαίτηση της στιγμής και η αδρεναλίνη κατεβαίνει. Η φιλενάδα μας υπέροχη !! μας κερδίζει μέτρο με μέτρο. Μέσω Κηφισού ανεβαίνουμε στο Μελίσσια. Ο δρόμος ανοικτός, το αίσθημα κοίλησης του αυτοκινήτου εξαιρετικό. Φτάνουμε στα γραφεία μας. Μια πολύ μικρή θέση μας περιμένει για να παρκάρουμε. Δύσκολα τα πράγματα. Μπα τελικά ήταν πολύ απλό!! Η ηλεκτρική υποβοήθηση του τιμονιού σε συνδυασμό με του καθρέφτες, μας βοήθησε να κερδίσουμε το στοίχημα, «άνετο παρκάρισμα», πίεση στο μπουτόν εκκίνησης και ο κινητήρας σώπασε.
Μμμ ! για να δούμε τώρα που μπορεί να είναι τα ευαίσθητα σημεία της φιλενάδας μας. ΑΑΑ !!, ξέχασα να σας πω, ότι μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, η ανυπαρξία τριγμών και ενοχλητικών θορύβων καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, αφού τόσο τα αλλεπάλληλα σαμαράκια, το φθαρμένο οδόστρωμα, τα απρόσκλητα και κακότεχνα διάσπαρτα φρεάτια στη μέση του δρόμου, μας υπενθύμιζαν ότι οδηγούμε στην Αθήνα του 2006.

Το χέρι γλιστράει και εξερευνάει την υφή των υλικών  που έχουν χρησιμοποιηθεί στο εσωτερικό του αυτοκινήτου. Αν και έχουμε πειστεί ότι βρισκόμαστε μέσα σε ένα σπορ αυτοκίνητο, τα υλικά του φανερώνουν εξαιρετική ποιότητα και φινίρισμα παραπέμπει σε μεγαλύτερες κατηγορίες. Ο κλιματισμός διπλής επιλογής για οδηγό και συνοδηγό και το ηχοσύνολο, εξαιρετικής απόδοσης. Βγαίνω έξω και ξανακάθομαι στο πίσω κάθισμα. Αν και συνηθίζω να έχω αρκετά πίσω το κάθισμά μου, διαπιστώνω ότι και η πίσω θέση δεν είναι και τόσο άβολη. Ανοίγω το πορτμπαγκάζ. Μμμ! Εδώ μάλλον τα πράγματα είναι λίγο στριμωγμένα! Μάλλον θα χρειαστεί οι βαλίτσες για το ταξίδι, να προετοιμαστούν με κάποια φειδώ...!
Κρατήσαμε την φιλενάδα μας για μια εβδομάδα και τώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές, μόνο απολαυστικές αναμνήσεις έχουμε να σκεφτόμαστε, αναμνήσεις που μας βάζουν – πολύ φοβάμαι – σε ένα νέο καταναλωτικό στόχο.

Αν εννοείς τι εννοώ… καλά να ‘μαστε !!.